Czantoria
Czantoria (997 m). Piękny i stromo opadający, w doi. Wisły szczyt graniczny cieszy się zasłużoną popularnością dzięki rozległemu widokowi na wszystkie strony. Szczególnie malowniczo przedstawia się stąd na pd. zach. Beskid Śląski wznoszący się za doi Olzy oraz rozległy krajobraz Pogórza, z rozsianymi miastami i wsiami. Widać Cieszyn, Skoczów i leżący w doi. Wisły Ustroń wraz z otoczeniem od Równicy po Baranią Górę. Z Ustronia. Zn. niebieskie, 2,75 g. Ze st. kol. wspólnie ze zn. żółtymi (nr 4) na Małą Czantorię, czerwonymi (nr 57) i zielonymi (nr 58) na Równicę idziemy ul. Kościelną do szosy Skoczów —Wisła, następnie skręcamy na pd., mijamy odgałęzienie drogi do Goleszowa i kościół: rozstajemy się najpierw ze zn. czerwonymi i zielonymi, a następnie koło mostu zn. żółte skręcają w prawo. Idąc dalej do centrum Ustronia mijamy siedzibę PRN, budynek technikum kuźniczego i koło stacji benzynowej skręcamy w prawo polną drogą na pd. zach. Przeszedłszy osiedle Poniwiec dochodzimy do doi. pot. Poniwiec powyżej kamieniołomu (ok. 1 g.). Niebawem (drogowskaz) opuszczamy dolinę i zaczynamy podchodzić w górę leśną ścieżką stokiem w kierunku pd.-zach., pod koniec na zach. Dochodzimy do grzbietu granicznego i zn. czarnych (nr 7) w pobliżu schroniska po czechosłowackiej stronie i źródła po polskiej. Teraz grzbietem ku wsch. podchodzimy na szczyt. Z Małej Czantorii. Zn. czarne, ok. 1 g. Z podszczytowej hali na Małej Czantorii obniżamy się do niewielkiej przełączki (można do niej dojść z doi. Wisły, idąc w głąb doi. Poniwca, aż do jej samego końca i stąd do grzbietu). Z przełączki dochodzimy do grzbietu granicznego i nim polanami, wciąż w kierunku pd.-wsch. Ścieżka wiedzie ściśle grzbietem i granicą, natomiast znaki nieco w lewo od niej dość żmudnym trawiastym zboczem wzdłuż granicy. W ok. 3 U g. dochodzimy do czechosłowackiego schr. (po polskiej stronie źródło) i podchodzących z lewej strony zn. niebieskich (nr 6). Stąd ok. 0,75 g. wspólnie z nimi do wieży triangulacyjnej na Czantorii. Z Ustronia Polany. Zn. czerwone — główny szlak beskidzki — ok. 2 g. Ze st. kol. idziemy najpierw na pn. w stronę Ustronia, lecz zaraz koło szkoły zbaczamy na zach. w doi. Suchego Potoku, aby następnie skręcić z doliny w lewo (na pd. zach.) i piąć się w górę dość stromo. Wkrótce osiągamy szeroką przecinkę, krzyżujemy się z nartostradą, następnie wychodzimy na polanę i znowu przecinką leśną na szczyt. Z Wisły Obłaźca doi. Jawornika i przez Beskidek. Zn. zielone, potem bez znaków, od Beskidka czerwone, ok. 254 g. Od przyst. kol. do górnej części doi. Jawornika za zn. zielonymi (nr 11). Od górnych domostw Jawornika podchodzimy lasem wprost na zach. ku przeł. Beskidek w granicznym grzbiecie. Tu spotykamy zn. czerwone (nr 10) i nimi w prawo na pn. podchodzimy stromo, klucząc wśród osiedli i ogrodzonych domostw osiągamy halę szczytową (ok. 1 g.).