Rycerzowa
Nazwą tą, znaną już w XVII w. wójtowi żywieckiemu Komonieckiemu, określa się zazwyczaj szczyt (1207 m) z rozległą halą na zboczach i kępą lasu na samym czubie, oddzielony szerokim i głębokim siodłem halnym od wznoszącego się na pd. od niego wyższego szczytu w głównym granicznym grzbiecie, zw. Wielką Rycerzową. Na mapach nosi ta ostatnia czasem nazwę Bukowiny. Tuż poniżej siodła po wsch. stronie znajduje się dość duża młaczka o zmiennym stanie i wielkości, zw. Sporków Stawkiem. Halne części masywu Rycerzowej są znakomitymi terenami narciarskimi, toteż wraz z gniazdem Wielkiej Raczy stanowią cel okrężnych wypraw turystów-narciarzy. Widok z wyższego szczytu jest ograniczony przez podchodzący las jedynie do kierunków zach. i pn., natomiast niższy, pn. wierzchołek ma wspaniałą panoramę. Nad grzbietem granicznym widnieją w dali na pd. w lewo Tatry, w prawo Mała Fatra. Ku zach., ponad siodłem Przegibka i grzbietem Wielkiej Będoszki widać Wielką Raczę i jej pn. grzbiet ciągnący się przez Kikulę ku Zwardoniowi. Na pn. zach. Rachowiec, a za nim pasma Beskidu Śląskiego z Baranią Górą i Skrzycznem. Wprost na pn. wzrok kieruje się w obniżenie Soły, a w prawo opiera się na imponującej Lipowskiej z bliskim Muńcułem na jej tle. Jeszcze bardziej w prawo — kopa Pilska i Babia Góra, opadająca długim pd. zboczem ku Orawie. Bliżej na wsch. lesiste grzbiety poprzerywane głębokimi roztokami, podchodzącymi pod grzbiet graniczny, w którym tu i ówdzie zarysowuje się graniczna przecinka. W grzbiecie tym wyróżnia się na wsch. Oszus (1152 m) i w lewo od niego lesisty Smereków Wielki nad głęboką roztoką Urwiska i doi. Cichą.
