Grupa Wielkiej Raczy
Grupa Wielkiej Raczy rozciąga się od Przeł. Koniakowskiej (720 m) po przeł. Glinkę (Ujsolską, 845 ml, obejmując gniazda górskie, z których wypływają źródłowe potoki Soły. Zarysowują się tu właściwie dwa gniazda, Wielkiej Raczy i Rycerzowej oraz Oszusa, oddzielone od siebie głębokim siodłem Przysłopu (940 m). Kośćcem dla całej grupy jest główny wododział Karpat i zarazem grzbiet graniczny ciągnący się charakterystycznym czworobokiem: Przeł. Zwardońska (686 m) — Ska- lanka (867 m) — Beskid (863^m) — Kikula (1076 m) — Przysłop Mały (996 m) — Przysłop Wielki (1087 m) — Wielka Racza (1236 m), następnie na pd. wsch. przez Małą Raczę (1087 m) i Orła (1119 m), od którego grzbiet przybiera kierunek wsch. i przez Bugaj (1139 m) dochodzi do Abramowa (1173 m). Tu na krótko, grzbiet podąża ku pn. wsch. do Bani, zw. też Przegibkiem (1124 m) (nie mylić z przełęczą i osiedlem tej nazwy), aby odtąd, z niewielkim załamaniem biec na wsch. przez Petrykową(1135 m) na Wielką Rycerzową, zw. też Bukowiną (1226 m), a z niej zejść w niskie i szerokie siodło Przysłopu (940 m). Najwyższymi szczytami są w tej grupie Wielka Racza (1236 m) i Wielka Rycerzową (1226 m) oraz jej sąsiadka Rycerzową (1207 m), stanowiąca węzeł dwuramiennego odgałęzienia grzbietu od Wielkiej Rycerzowej ku pn. Z większych bocznych grzbietów wododziału karpackiego, należy wymienić tutaj: grzbiet Rachowca (951 m) o kierunku zach. — wsch., oddzielający doi. Czernej i Słanicy, dalej wyrastający z granicznego Beskidu na wsch. grzbiet Oźnej (952 m) i Kłokocza (757 m), krótki grzbiet Magury (1067 m) i Jaworzyny (1020 m), stanowiący dział między doi. Radecki i pot. Plaskurówka, długie i wybitne odgałęzienie od Bani ku pn. ze szczytami Wielkiej Będoszki (1.142 m) i Praszywki (1043 m) oddzielone od Bani przełęczą Przegibek (ze schr. PTTK). Grzbiet ten oddziela długa doi. Rycerki (od zach.) i Rycerek (od wsch.). Na koniec wspomniany już wyżej grzbiet Wielka Rycerzowa wysyła na pn., który od szczytu Rycerzowej (1207 m) rozwidla się w dwa wybitne ramiona, zach. ze szczytami Młada Horą (995 m), Urówką (823 m) i Hutyrowem (743 m) oraz wsch. ze szczytem Muńcuł (65 m). Pomiędzy le ramiona wciska się wąska i ciasna doi. Danielki, podchodząca pod sam zwornik Rycerzowej. Na wsch. od gniazda Rycerzowej poza szeroką doi. Cichą, podchodzącą swymi górnymi częściami pod przeł. Przysłop i przeł. Kaniówki, usadowiła się mało znana, a ciekawa grupa Oszusa. W grupie tej grzbiet główny wznosi się z wspomnianego Przysłopu (940 m) na wsch. na Kiczorkę (1083 m) i poprzez Bednarów Beskid (1061 m) i Równy Beskid (1009 m) osiąga dwuwierzchołkowy szczyt Oszusa (1152 m). Tu wododział karpacki zmienia swój wsch. kierunek na pn., obniża się ku przeł. Kaniówki (967 m) i lukiem wygiętym na pn. zach., a następnie ku pn. wsch. poprzez szczyty Jaworzyny (1052 m), Smereków Mały (1033 .m), Solisko (1029 m) i Magurkę (996 m), osiąga przeł. Glinka (845 m), nazywaną także Ujsolską, przez którą przechodzi droga z Rajczy przez Ujsoły do Namiestowa na Słowacji. Charakterystyczną cechą ukształtowania grupy raczańskiej jako całości jest widlasty układ grzbietów i ramion; linia grzbietu głównego jest falista i przebiega przeciętnie na wysokości od 1000—1100 m, wzbija się ponad 1100 osiem razy. W bocznych grzbietach tylko trzy szczyty, Rycerzowa, Muńcuł i Wielka Będoszka, osiągają wysokość ponad 1100 m. Zwraca uwagę przeciętnie niższa wysokość szczytów w części wsch., tj. na wsch. od Wielkiej Rycerzowej. Całe górne dorzecze Soły, a więc źródłowe obszary Słanicy, Ujsoły i Rycerki, zbudowane są z magurskiego piaskowca. Na tym piaskowcu ułożyły się gleby piaszczysto-gliniaste i krzemionkowe z domieszką wapna, próchnicy i okruchów skał. Wychodnie skalne występują rzadko — można je spotkać na grzbiecie granicznym Wielkiej Rycerzowej — i pochłaniane przez bujną roślinność na Bednarów Beskidzie.
